Profilaktyka i leczenie
Wodór cząsteczkowy jako terapia uzupełniająca może wiązać się ze zwiększonym nasyceniem tlenem i poprawą tolerancji wysiłku u pacjenta z COVID-19
Podawanie wodoru cząsteczkowego rozpuszczonego w wodzie pacjentowi z objawami podobnymi do COVID-19 może poprawić poziom tlenu i wydolność wysiłkową.
Opis przypadku:
Mężczyzna w wieku 77 lat z objawami podobnymi do COVID-19, potencjalnie jako objaw działań niepożądanych szczepionki "Covishield", opracowanej przez Oxford-AstraZeneca, 17 kwietnia 2021 r. Dalsze szczegóły dotyczące tego pacjenta dotyczące obrazu klinicznego i leczenie stosowane w ostrym stadium było zgłaszane wcześniej. 15 Po wyzdrowieniu z ostrej fazy zapalenia płuc zgodnego z pacjentami z COVID-19, u tego pacjenta rozwinęła się przewlekła hipoksja z wysyceniem tlenem pomiędzy 91% a 93%. W pierwszym tygodniu czerwca 2021 r. (6 tygodni po ostrej fazie objawów) morfologia krwi, rozmaz i liczba płytek krwi były w normie. Jego poziom Hb wynosił 11,2 g/dl, aminotransferaza asparaginianowa (AST) 42,0 jm/l (norma do 40 jm), a ferrytyna 305,60 ng/ml. Jego białko C-reaktywne (CRP) wynosiło 7,41 mg/l (w normie, 0,0-6,0 mg/l), D Dimer 248,2 ng/ml (w normie <500 ng/ml), a IL-6 wynosiło 4,21 pg/ml ( normalny 0,0-0,5 pg/ml).
Wobec utrzymywania się niewydolności oddechowej z niedotlenieniem spowodowanym zwłóknieniem płuc jego saturacja tlenem w spoczynku wynosiła 92%-93%. Cztery tygodnie po szczepieniu jego echokardiogram wykazał, że frakcja wyrzutowa wynosiła >65% i nie było dowodów na rozszerzenie serca. Głównym punktem leczenia były ćwiczenia oddechowe z naciskiem na oddychanie brzuszne. Nebulizator z astaliną + budicort + evolin podawano w sposób ciągły i regularny dwa razy dziennie. Po 6 tygodniach leczenia nastąpił znaczny powrót do zdrowia, ale tomografia komputerowa o wysokiej rozdzielczości wykazała zamglenie w dolnych strefach płuc, co wskazuje na uszkodzenie podobne do zwłóknienia po COVID-19. Ze względu na utrzymujące się zwłóknienie płuc, podawano mu miękkie kapsułki żelatynowe Nintedanib 100 mg dwa razy dziennie przez 45 dni, zaczynając 15 dni po wystąpieniu objawów.
Jednak pomimo leczenia nadal nie nastąpiła poprawa saturacji tlenem. W związku z tym, oprócz powyższego leczenia, podawano mu również HRW w postaci tabletek na bazie magnezu wytwarzających H 2 (trzy tabletki rano i dwie wieczorem). Każdą tabletkę rozpuszczono w 200 ml wody, aby uzyskać łączne dzienne spożycie 1 l HRW. Tabletki wytwarzające wodór użyte w tym badaniu są w stanie dostarczać roztwory znacznie powyżej nasycenia przy standardowym ciśnieniu i temperaturze otoczenia, poprzez quasi-rozpuszczone nanopęcherzyki. Skuteczne stężenie dostarczanego wodoru oszacowano na 8 mM (16 mg/L) w oparciu o ekstrapolację z dostępnych danych z chromatografii gazowej na tabletkach wodoru otrzymanych za pomocą H 2 Analityka wykorzystująca chromatografię gazową (SRI 8610C), dająca całkowitą dzienną dawkę ~16 mg wodoru cząsteczkowego dziennie. Efekt leczenia HRW oceniano, mierząc poziomy SpO 2 przed (0 min) oraz 5, 30, 45 i 60 min po leczeniu za pomocą oksymetru i monitora wieloparametrowego. Aby ocenić efekty połączonego wysiłku fizycznego i HRW, pacjentowi zalecono trening fizyczny przed leczeniem HRW. Protokół ćwiczeń obejmował powolny jogging przez około dwie minuty i powtórzono go trzy razy z 3-5 minutową przerwą między nimi. Jednak ze względu na wyraźny spadek poziomu SpO 2 o 81%-84%, ćwiczenie nie mogło zostać ukończone. Dlatego ćwiczenie wykonano natychmiast po leczeniu HRW i SpO 2 poziom był monitorowany podczas i po wysiłku w tych samych odstępach czasu (5, 30, 45 i 60 min).
Wyniki:
Leczenie HRW wiązało się z istotnymi zmianami saturacji tlenem mierzonej za pomocą oksymetru i monitora wieloparametrowego Pięć minut po leczenieu H 2 rano, średnie nasycenia tlenem mierzone w okresie pięciodniowym wzrosły od 92,6% do 97,2%. Wieczorem podawanie H 2 zwiększyły średnią nasycenia tlenem z 92,6% do 96%, po 5 min.
Wpływ leczenia HRW, a następnie ćwiczeń fizycznych na nasycenie tlenem przedstawiono na rycinie 2. Regularne leczenie HRW z kolejnymi ćwiczeniami zwiększało podstawowe nasycenie tlenem (mierzone przed podaniem HRW) z 83% w 1. dniu do 90% w 10. dniu. Dodatkowy wyraźny wzrost w tolerancji wysiłku obserwowano po 5, 30, 45 i 60 minutach każdego dnia leczenia, przy czym najsilniejszy efekt wykryto po 30 minutach (saturacja tlenem wahała się od 94% w 1. dobie do 96% w 10. dobie).
Wnioski:
Jak przedstawiono w niniejszym studium przypadku, leczenie HRW może zwiększać saturację krwi tlenem u pacjentów z niedotlenieniem. Terapia wodorowa może również zwiększać tolerancję wysiłku, co skutkuje znacznie mniejszymi epizodami niedotlenienia podczas treningu fizycznego. Sugeruje się, że suplementacja wodorem może powodować selektywne działanie przeciwutleniające, przeciwzapalne, przeciwapoptotyczne, korzystne zmiany ekspresji genów i działać jako terapeutyczny modulator sygnałów gazowych. Woda bogata w wodór może wywierać działanie ochronne na osoby doświadczające objawów zgodnych z po ostrym COVID-19, wywołanym przez infekcję wirusową lub jako rzadkie zdarzenie niepożądane występujące po szczepieniu.
Jak pokazuje powyższe opracowanie terapia wodorem cząsteczkowym jest wartościową terapią wspomagającą, zwłaszcza, że pozbawioną działąń niepożądanych. Poniżej w oparciu o literaturę naukową przedstawiam szerzej możliwości jej zastosowania.
Dziękuję za badania i artykuł na ten temat autorom- badaczom B Gharib, S Hanna , OM Abdallahi , H Lepidi , B Gardette , M De Reggi .
Wodór cząsteczkowy reaguje z wysoce cytotoksycznym rodzajem rodnika - rodnikiem hydroksylowym, wytwarzanym w tkankach objętych stanem zapalnym. Zbadano zatem wykorzystanie gazowego wodoru w nowej strategii przeciwzapalnej. Pomysł ten naukowcy przetestowali przy pomocy sprzętu i umiejętności COMEX SA w Marsylii i grupie badaczy eksperymentującej z tlenowo-wodorowymi mieszankami oddechowymi do profesjonalnych nurkowań głębinowych. Zastosowanym modelem było przewlekłe zapalenie wątroby związane ze schistosomatozą. Zakażone zwierzęta przebywały 2 tygodnie w komorze hiperbarycznej w normalnej atmosferze uzupełnionej wodorem 0,7 MPa. Leczenie miało znaczące działanie ochronne wobec uszkodzenia wątroby, a mianowicie zmniejszenie zwłóknienia, poprawę hemodynamiki, zwiększenie aktywności NOSII, zwiększenie aktywności enzymu antyoksydacyjnego, zmniejszenie poziomu nadtlenku lipidów i zmniejszenie poziomu krążącego TNF-alfa. W tych samych warunkach hel wywierał również pewne działanie ochronne, wskazując, że zmiatanie rodników hydroksylowych nie jest jedynym mechanizmem ochronnym. Wyniki te wskazują, że proponowana strategia przeciwzapalna zasługuje na dalszą uwagę.[i]
Inne źródła informują o zastosowaniu wodoru molekularnego w reumatoidalnym zapaleniu stawów (RZS). Reumatoidalne zapalenie stawów (RZS) jest przewlekłą chorobą zapalną, w której postępujące niszczenie stawu powoduje zachorowalność. Wiąże się również ze zwiększonym ryzykiem miażdżycy, która może skutkować chorobami układu krążenia i śmiertelnością. Celem terapeutycznym jest kontrola ogólnoustrojowego stanu zapalnego w celu uzyskania nie tylko ustąpienia objawów, ale także poprawy ogólnego stanu zdrowia. Chociaż ostatnie biologiczne terapie immunosupresyjne ukierunkowane na cytokiny prozapalne spowodowały zmianę paradygmatu dotyczącego rokowania RZS, terapie te mają nieodłączne skutki uboczne. Również wczesna diagnoza choroby pozostaje niepewna. Chociaż mechanizmy odpowiedzialne za wystąpienie RZS pozostają niejasne, reaktywne formy tlenu (ROS) odgrywają istotną rolę w patogenezie RZS. ROS odgrywają centralną rolę zarówno przed, jak i za szlakami NF-κB i TNFα, które znajdują się w centrum odpowiedzi zapalnej. Wśród ROS rodnik hydroksylowy jest najbardziej szkodliwy, a wodór cząsteczkowy (H2) jest selektywnym zmiataczem tego gatunku. Ostatnio wykazano, że H2 jest użyteczny, gdy jest podawany razem z konwencjonalną terapią w RZS, ponieważ działa zmniejszając stres oksydacyjny u pacjentów. Szczególnie we wczesnym stadium H2 wykazywał znaczny potencjał terapeutyczny, co również wydawało się pomagać w diagnozowaniu i podejmowaniu decyzji dotyczących leczenia RZS. Możliwe oczekiwania dotyczące potencjalnych korzyści H2 poprzez zmniejszenie stresu oksydacyjnego, wynikającego z czynników zapalnych obejmują zapobieganie RZS i pokrewnej miażdżycy, a także skuteczność terapeutyczną RZS które znajdują się w centrum odpowiedzi zapalnej.
Stres oksydacyjny reguluje kilka procesów komórkowych, w tym szlaki sygnałowe odpowiedzialne za reakcje zapalne. Status aktywacji półproduktów sygnałowych jest regulowany przez modyfikacje ich grup tiolowych (R-SH) za pośrednictwem ROS/GSH. Nadmierna produkcja ROS zaburza tę równowagę redoks i wzmacnia odpowiedzi zapalne poprzez NF-.B. Ten wiodący czynnik transkrypcyjny indukuje transkrypcję kilku prozapalnych cytokin. Wszystkie opisane powyżej ROS powodują brak równowagi stanu redoks w tkance objętej zapaleniem, co skutkuje aktywacją NF-κB i powiązanych czynników transkrypcyjnych. NF-κB jest centralnym regulatorem komórkowej odpowiedzi zapalnej, ponieważ kontroluje wiele genów zaangażowanych w zapalenie. Indukuje transkrypcję kilku prozapalnych cytokin, w tym TNFα, IL-1 i IL-6, które odgrywają kluczową rolę w progresji RZS, a zatem są celami terapeutycznymi leków. Wśród nich TNFα odgrywa kluczową rolę w przewlekłym zapaleniu błony maziowej RZS, poprzez stymulację stresu oksydacyjnego. TNFα, wytwarzany poniżej kompleksu transkrypcyjnego NF-κB, reaktywuje NF-κB uwalniając go z I-κB, który w stanie stacjonarnym fosforyluje i inaktywuje NF-κB tworząc kompleks z tym czynnikiem transkrypcyjnym. [ii]
W gabinecie terapii wodorem molekularnym zabiegi wykonuje się poprzez nasycanie miejsc objętych stanem zapalnym przy pomocy "rękawów" dla odpowiednich stawów kończyn oraz ciśnieniowego wtłaczania wodoru molekularnego w tkanki w miejscach gdzie "rękaw" nie może być zastosowany. Te miejsca to głownie okolice kręgosłupa ale i również barki, biodra itp.
Zapraszam terapeutów do stosowania tej skutecznej, bez lekowej, bezbolesnej terapii wodorem molekularnym bazując na moich doświadczenia w gabinecie.
Potencjał terapeutyczny wodoru molekularnego jest wielonarządowy i na dzień dzisiejszy zbadano skuteczność dla ponad 170 jednostek chorobowych i zasługuje na popularyzację, dalsze badania i wykorzystanie w terapiach.
Eugeniusz Winiecki
Naturopata, Naturoterapeuta
Certyfikowany Profesjonalista w dziedzinie wodoru molekularnego wydany przez MHI
